Op weg naar China
02 Mei 2014 | China, Yangtianli
Vandaag is het dan eindelijk zover........
Romy en ik gaan naar China om daar voor 4 maanden te wonen. Eigenlijk klinkt het helemaal niet zo lang als je het snel zegt. Maar het zijn wel 4 maanden en dus zijn dat dan toch even 120 dagen en die kunnen als je het niet zo erg naar je zin hebt hééééél lang duren........
Wij gaan gewóón zorgen dat we het naar ons zin krijgen.
Sander komt ons halen en heeft ons lieve nichtje Caithlyn meegebracht. Ze heeft samen met haar lieve moeder een A4 samengesteld met aan de ene kant een tekening en aan de andere kant allemaal leuke foto's van haar en Romy samen. Het ontroert ons en we slikken een paar tranen door. Ze hangt heel lief om Romy's nek en zegt dat ze ons gaat missen.
Dan komen mijn schoonouders aanrijden. Zij gaan voor 4 maanden in ons huis wonen en zorgen voor de post, de kat en voor Rick die af en toe vanuit Amsterdam komt aanwaaien.
Nadat we afscheid hebben genomen en de koffers hebben ingeladen rijden we langs de Marterstraat. We brengen Caithlyn bij oma die ook al op Julian aan het passen is en zeggen nog even gauw gedag. Mijn moeder roept dat we moeten opschieten maar eigenlijk zegt ze "schiet nou op, dit afscheidt duurt te lang...... anders gaan we huilen.....")
Ik snap het en we stappen snel in. Onderweg kletsen we wat en we komen al snel op Schiphol aan.
Ik vraag aan mijn broer of hij bij vertrekhal 2 wil stoppen en we zetten onze loodzware koffers op de kar. Vanaf hier zoeken we het zelf wel uit hoor San, wij zijn grote meiden :-))
Omdat we voor 4 maanden wegblijven kan je dat natuurlijk niet in 2 koffers doen want dat past niet. Henry had dus al een extra koffer voor ons ingecheckt. Alleen was de verdeling niet goed. We moesten mits we het anders konden verdelen 200 euro bij betalen...... Ahhhhhhhhhhhhhhhhh..............
Het zweet stond ons tussen de billen terwijl we met 4 open koffers de boel aan het herverdelen waren. Stress.......stressss...........stressss.........
Toch is het ons gelukt. "Ziezo Romy, we hebben 200 eurie verdient".......
De rest verliep eigenlijk vlekkenloos. Op ons gemak hebben we lekker rondgelopen en toen het tijd was om naar de gate te gaan zagen we onze mega vliegtuig al klaar staan..... Okay, so this bird is gonna take us to China...
Omdat we om 17.30 vertrokken vlogen we lekker de avond en daarna de nacht in en we hadden windje mee dus kwamen we met 10 uur en een kwartier
in Hong Kong aan. Alles liep gesmeerd en er waren totaal geen problemen met alle insulines, infuussystemen, teststrips, ampullen en pillen die we bij ons hadden. Gelukkig maar. We waren wel goed voorbereid met onze medicijnpaspoorten en artsenverklaringen.
Nadat we de koffers van de bagageband hadden geplukt stond Henry ons op te wachten. Hij was niet alleen er stonden nog twee westerlingen bij hem. Het Bleken Bert en Gabi te zijn, oude bekende van WSI. Ze zaten in hetzelfde vliegtuig en zouden zo'n drie weken rondreizen voor zaken in China.
De Chauffeur stond ons op te wachten en we konden in een luxe MPV naar China gereden worden.
Aangekomen in China bij ons appartement sloeg de warmte ons om de oren. We moesten acht hoog met de lift en nadat Henry de deur had geopend zagen we een grote bos bloemen en een fles wijn op de tafel staan. (Neeheeee....... Henry droeg mij natuurlijk niet over de drempel en de bloemen en de wijn waren ook niet van hem........)
Die hadden we als welkomstkado van onze nieuwe vriend Miguel gekregen die beneden bij ons in de straat de eigenaar is van het welbekende restaurant Pizza Calzone.......en de eigenaar van de bakker...... en de eigenaar van de slager.
Hij is een zeer intelligente portugees die 9 talen spreek. Sinds 2002 in China woont en ook vloeiend Mandarijn spreekt en....... niet geheel onbelangrijk er ook nog eens goed uitziet.....
Al gauw is duidelijk dat hij ons veel gaat helpen de komende tijd en dat hij echt een heel goede vriend is.
's middags nodigt hij ons uit voor een lunch in zijn resaurant en 's avonds vallen wij moe maar voldaan inslaap maar niet voordat ik de ramen in Romy's kamer gebarricadeerd heb. Er zit geen slot op het raam en Ik zie hoe makkelijk hij opengaat en hoe hoog de achtste etage is. Aangezien onze dochter nog wel eens wil slaapwandelen lijkt het mij verstandig om dit eerst te doen alvorens wij naar bed toe gaan.
Romy en ik gaan naar China om daar voor 4 maanden te wonen. Eigenlijk klinkt het helemaal niet zo lang als je het snel zegt. Maar het zijn wel 4 maanden en dus zijn dat dan toch even 120 dagen en die kunnen als je het niet zo erg naar je zin hebt hééééél lang duren........
Wij gaan gewóón zorgen dat we het naar ons zin krijgen.
Sander komt ons halen en heeft ons lieve nichtje Caithlyn meegebracht. Ze heeft samen met haar lieve moeder een A4 samengesteld met aan de ene kant een tekening en aan de andere kant allemaal leuke foto's van haar en Romy samen. Het ontroert ons en we slikken een paar tranen door. Ze hangt heel lief om Romy's nek en zegt dat ze ons gaat missen.
Dan komen mijn schoonouders aanrijden. Zij gaan voor 4 maanden in ons huis wonen en zorgen voor de post, de kat en voor Rick die af en toe vanuit Amsterdam komt aanwaaien.
Nadat we afscheid hebben genomen en de koffers hebben ingeladen rijden we langs de Marterstraat. We brengen Caithlyn bij oma die ook al op Julian aan het passen is en zeggen nog even gauw gedag. Mijn moeder roept dat we moeten opschieten maar eigenlijk zegt ze "schiet nou op, dit afscheidt duurt te lang...... anders gaan we huilen.....")
Ik snap het en we stappen snel in. Onderweg kletsen we wat en we komen al snel op Schiphol aan.
Ik vraag aan mijn broer of hij bij vertrekhal 2 wil stoppen en we zetten onze loodzware koffers op de kar. Vanaf hier zoeken we het zelf wel uit hoor San, wij zijn grote meiden :-))
Omdat we voor 4 maanden wegblijven kan je dat natuurlijk niet in 2 koffers doen want dat past niet. Henry had dus al een extra koffer voor ons ingecheckt. Alleen was de verdeling niet goed. We moesten mits we het anders konden verdelen 200 euro bij betalen...... Ahhhhhhhhhhhhhhhhh..............
Het zweet stond ons tussen de billen terwijl we met 4 open koffers de boel aan het herverdelen waren. Stress.......stressss...........stressss.........
Toch is het ons gelukt. "Ziezo Romy, we hebben 200 eurie verdient".......
De rest verliep eigenlijk vlekkenloos. Op ons gemak hebben we lekker rondgelopen en toen het tijd was om naar de gate te gaan zagen we onze mega vliegtuig al klaar staan..... Okay, so this bird is gonna take us to China...
Omdat we om 17.30 vertrokken vlogen we lekker de avond en daarna de nacht in en we hadden windje mee dus kwamen we met 10 uur en een kwartier
in Hong Kong aan. Alles liep gesmeerd en er waren totaal geen problemen met alle insulines, infuussystemen, teststrips, ampullen en pillen die we bij ons hadden. Gelukkig maar. We waren wel goed voorbereid met onze medicijnpaspoorten en artsenverklaringen.
Nadat we de koffers van de bagageband hadden geplukt stond Henry ons op te wachten. Hij was niet alleen er stonden nog twee westerlingen bij hem. Het Bleken Bert en Gabi te zijn, oude bekende van WSI. Ze zaten in hetzelfde vliegtuig en zouden zo'n drie weken rondreizen voor zaken in China.
De Chauffeur stond ons op te wachten en we konden in een luxe MPV naar China gereden worden.
Aangekomen in China bij ons appartement sloeg de warmte ons om de oren. We moesten acht hoog met de lift en nadat Henry de deur had geopend zagen we een grote bos bloemen en een fles wijn op de tafel staan. (Neeheeee....... Henry droeg mij natuurlijk niet over de drempel en de bloemen en de wijn waren ook niet van hem........)
Die hadden we als welkomstkado van onze nieuwe vriend Miguel gekregen die beneden bij ons in de straat de eigenaar is van het welbekende restaurant Pizza Calzone.......en de eigenaar van de bakker...... en de eigenaar van de slager.
Hij is een zeer intelligente portugees die 9 talen spreek. Sinds 2002 in China woont en ook vloeiend Mandarijn spreekt en....... niet geheel onbelangrijk er ook nog eens goed uitziet.....
Al gauw is duidelijk dat hij ons veel gaat helpen de komende tijd en dat hij echt een heel goede vriend is.
's middags nodigt hij ons uit voor een lunch in zijn resaurant en 's avonds vallen wij moe maar voldaan inslaap maar niet voordat ik de ramen in Romy's kamer gebarricadeerd heb. Er zit geen slot op het raam en Ik zie hoe makkelijk hij opengaat en hoe hoog de achtste etage is. Aangezien onze dochter nog wel eens wil slaapwandelen lijkt het mij verstandig om dit eerst te doen alvorens wij naar bed toe gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
